Kees Buurman

Bestand:.jpg

Naam	Kees Buurman
Geboren	Amsterdam, 23 oktober 1936
Gestorven	Zuoz (zwitserland), 22 augustus 2007
Functies	programmamaker, omroerpbestuurder
Bekend van	Dingen van de dag, De vogels blijven zingen in Newe Ur, Radio Tour de France, Paul Meijer show
Periode actief	1957-1990
Werkt samen met	Arie Kleijwegt, Jan de Troye, Henk van Stipriaan, Gabri de Wagt, Bob Uschi
Kees Buurman in de media Oeuvre van Kees Buurman

Kees Buurman is enig kind van Cor Buurman en Henny Broekman. Zijn vader werkt bij de VARA en verlaat deze omroep op pensioengerechtigde leeftijd als Huishoudelijk Studiochef. Op 9 jarige leeftijd gaat Kees vlak na de Tweede Wereldoorlog voor 9 maanden naar Zwitserland om te herstellen van de gevolgen van astma en woont bij pleegouders in Zuoz in het Oberengadin, niet ver van Davos. Hij wordt verliefd op Zwitserland en zijn liefde voor dit land zal altijd blijven bestaan. Na een aantal jaren op het Lyceum in Hilversum, vindt Kees houthakken in Zwitserland belangrijker. Het heeft hem niet gehinderd bij de uitvoering van zijn werkzaamheden voor VARA, NOS en AVRO. Hij kon in de gebruikelijke talen converseren en onderhandelen, zijn kennis van het Zwitserduits kwam ook van pas Op 16 jarige leeftijd gaat Kees Buurman werken bij het Vrije Volk, eerst in Zaandam als leerling-journalist en later in Amsterdam. In 1957 komt hij in dienst bij de Vara als jongste verslaggever bij Dingen van de dag met onder andere Arie Kleijwegt, Jan de Troye en Henk van Stipriaan.

Kees Buurman is bij de VARA mede bedenker van het programma van Harte, gepresenteerd door Henk van Stipriaan, waarin tijdens een twee uur durende uitzending geld ingezameld wordt voor een goed doel. Met zijn creativiteit en organisatie talent neemt hij deel in augustus 1959 aan de Dam tot Dam race, een wedstrijd waar het ging om de afstand tussen de Dam in Zaandam en de Dam in Amsterdam zo snel mogelijk af te leggen. Een combinatie van snelle auto's, motoren, een speedboot en een helikopter leveren Kees de eerste plaats op in het klassement.

Hij vindt een passend muziekje als tune voor Paulus de Boskabouter, doet enkele stemmetjes en regisseert een aantal afleveringen en werkt mee aan het programma Marimba van Gabri de Wagt.

In 1966 treedt Kees in dienst van de NRU als programma coördinator en programma econoom. Maakt samen met Bob Uschi een aantal documentaires waarvan De vogels blijven zingen in Newe Ur in 1969 bekroond wordt met de persprijs Prix D'Italia.

Wanneer NRU en NTS later worden samengevoegd tot de NOS wordt Kees Chef Aktualiteiten Sport en Bijzondere Projecten. Vanuit deze functie zet hij zich in voor de samenwerking tussen de omroepen bij evenementen en belangrijke gebeurtenissen. Om dat doel te bereiken gebruikte hij soms middelen die het NOS-bestuur leken te splijten, maar niet werden verboden omdat hij nooit de geldende regels overtrad. Toen in 1969 NOS werd opgericht, maakte het hem mogelijk in de daarop volgende verwarring om tot meer samenwerking te komen. Hij deed dat op een wijze, waar de omroep bestuurders nog niet aan toe waren.

De tijd was in zijn voordeel, gelijk met het samengaan van NRU en NTS was het tijd voor nieuw bloed bij NOS Programmatechniek Radio (voorheen technische dienst NRU). Kees wist altijd net iets meer te vragen dan er met de op dat moment beschikbare middelen mogelijk waren. Met veel creativiteit wisten de jonge honden van de techniek alles te realiseren. Er trad een vorm van kruisbestuiving op doordat de creatieve groep technici Kees weer stimuleerde om nieuw ontdekte mogelijkheden te gebruiken.

Er werden technisch hoogstandjes gerealiseerd tijdens de uitzendingen waarin de verkiezingsuitslagen bekend gemaakt werden. De centrale regie was in handen van Kees en werd daarbij geassisteerd door Simone Wijnschenk, die naast regieassistentie verantwoordelijk was voor de produktie en het logboek van de uitzending bij hield. Doel was de einduitslag voordat de Televisie zover was bekend te maken. Totdat de Televisie even snel kon reageren als Radio en de computer een groot deel van het oude "handwerk" overnam.

Alles wat Kees deed kwam ten goede aan de Nederlandse omroep. Met name de radio heeft zich snel kunnen ontwikkelen en was in een paar jaar haar technische achterstand op de rest van Europa te boven gekomen. Een aantal heftige gebeurtenissen in de zeventiger jaren in binnen- en buitenland waren op een sublieme wijze te verslaan voor het Nederlandse luisterpubliek als resultaat van de door Kees bevochten samenwerking tussen de omroepen. Voorbeelden daarvan zijn de Olympische Spelen in München van 1972, waar hij als enige door had dat de afloop van de gijzeling de verkeerde kant op ging en de luisteraars live bleef informeren en de sportverslaggevers wist te motiveren tot algemene verslaggeving. De wijze waarop hij de berichtgeving en de persconferenties in de uitzending bracht doet ook na zoveel jaar het hart sneller kloppen bij het beluisteren.

De gijzelingen in 1975 en 1977 door Molukkers in Drenthe en Amsterdam, werden door hem voortvarend met bijna militaire discipline aangepakt en speelde hij ook een rol van betekenis bij de ontknoping van de gijzeling bij De Punt in 1977. Als "de NOS" commandeerde hij alle technische faciliteiten en mankracht naar het noorden, alwaar hij de hele operatie leidde vanuit het Euro Motel in Groningen vanaf de hoogste etage in verband met de draadloze verbindingen en de daarbij behorende antennes.

Intussen zat hij niet stil en bedacht nieuwe programma's en uitdagingen voor de technici. Op dez manier ontstonden verschillende succesvolle programma’s zoals Radio Tour de France met het gouden verslageverstrio Theo Koomen, Heinze Bakker en Hans Prakke, Varen en Fietsen en Zoeklicht op Nederland.

Ook uitzendingen in het kader van grote evenementen, zoals de uitzendingen naar aanleiding van de ontwikkeling van de ruimtevaart en ruimte vluchten naar de Maan (Apollo-uitzendingen), koninklijke bezoeken aan het buitenland met als hoogtepunt het bezoek van Hare Majesteit Koningin Juliana aan Indonesië, met het bezoek aan de Boro Bodur tempel en de marathonuitzending (25 uur) ter gelegenheid van het 25-jarig regeringsjubileum van Koningin Juliana op 5 september 1973

Buurman was ook verantwoordelijk voor culturele programma’s, zoals de woensdagavondshows waarvan de Paul Meijer Show, door velen geliefd en door anderen gehaat, het meest in het oog sprong. Maar ook de uitzendingen rondom het North Sea Jazz festival en de eerste stereo uitzending vanuit Suriname.

Naast zijn werk in Hilversum zag hij ook nog kans om voor nachwuchs te zorgen door op de School voor de Journalistiek in Utrecht les te geven en gaf een aantal veelbelovende studenten de mogelijkheid zich middels een stage bij de NOS zich verder te ontwikkelen. Derk Bolt, Ton van der Graaf, Ben Kolster en Leo de Later zijn nog altijd te zien en te horen.

In 1984 wordt Buurman Hoofd amusement van de AVRO, maar daarin heeft hij zijn draai niet kunnen vinden. Hij bedacht wel een aantal nieuwe programma's voor radio maar mocht zijn grootste wens een live uitzending vanuit een duikboot niet realiseren van de AVRO leiding. Bij de zoveelste reorganisatie met bijkomende ontslagen van personeel is hij gestopt met zijn werkzaamheden voor de omroep

In juni 2001 verhuist hij met zijn vrouw Simone Wijnschenk naar zijn geliefde Zwitserland waar hij genietend van de schone lucht in het hem zo bekende Zuoz gaat wonen.

Prijzen en onderscheidingen

1969 Prix d'Italia samen met Bob Uschi voor "De Vogels blijven zingen in Newe Ur"

1992 Koninklijke onderscheiding: Ridder in de orde van Oranje Nassau

Publicaties Boeken weigerde hij te schrijven, hij vertelde liever zijn mening aan ieder die het wilde horen. Hij wordt wel geciteerd in boeken die uitkwamen over omroepcoryfeeën zoals Willem Ruis en Henk Terlingen.