Anne van Egmond: verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
| Regel 22: | Regel 22: | ||
Net als haar moeder heeft Anne interesse voor muziek en een liefde voor dieren. Anne is nieuwsgierig naar haar echte vader, maar haar moeder heeft tot haar dood in 1988 zijn identiteit niet willen onthullen. In 1989 vertelt Anne in het televisieprogramma ''[[Het moment]]'' van [[Paul Witteman]] hoe ze op toevallige wijze erachter is gekomen wie haar echte moeder is. De familie van haar moeder komt echter in opstand tegen dit optreden en dreigt met een proces. Een collega weet een goede advocaat in Amsterdam en de zaak wordt gesust. Haar advocaat vindt Anne sprekend lijken op een familie die hij kent. Ze komt pas in contact met deze familie, drie halfzussen en een halfbroer, wanneer één van hen in 1999 bezig is een boek over haar vader te schrijven. Zij bericht de advocaat dat ze vermoedt dat Anne ook een dochter van haar vader zou kunnen zijn. Er worden DNA-onderzoeken gedaan met behulp likranden van enveloppen van bewaarde brieven die haar vader uit Australië heeft verzonden. Hij is dan al twintig jaar overleden, maar Anne leert wel haar halfbroer en halfzussen kennen. Het toeval wil dat haar halfbroer, componist [[Rogier van Otterloo]] (overleden in 1988), en Anne elkaar jaren eerder hebben ontmoet tijdens opnames van het programma ''[[Sterrenslag]]'' zonder te weten dat ze eigenlijk familie zijn. Pas als Rogier al tien jaar overleden is hoort Anne dat ze dezelfde vader hebben. Anne overweegt de opmerkelijke zoektocht naar haar echte familie ooit in een boek vast te leggen. | Net als haar moeder heeft Anne interesse voor muziek en een liefde voor dieren. Anne is nieuwsgierig naar haar echte vader, maar haar moeder heeft tot haar dood in 1988 zijn identiteit niet willen onthullen. In 1989 vertelt Anne in het televisieprogramma ''[[Het moment]]'' van [[Paul Witteman]] hoe ze op toevallige wijze erachter is gekomen wie haar echte moeder is. De familie van haar moeder komt echter in opstand tegen dit optreden en dreigt met een proces. Een collega weet een goede advocaat in Amsterdam en de zaak wordt gesust. Haar advocaat vindt Anne sprekend lijken op een familie die hij kent. Ze komt pas in contact met deze familie, drie halfzussen en een halfbroer, wanneer één van hen in 1999 bezig is een boek over haar vader te schrijven. Zij bericht de advocaat dat ze vermoedt dat Anne ook een dochter van haar vader zou kunnen zijn. Er worden DNA-onderzoeken gedaan met behulp likranden van enveloppen van bewaarde brieven die haar vader uit Australië heeft verzonden. Hij is dan al twintig jaar overleden, maar Anne leert wel haar halfbroer en halfzussen kennen. Het toeval wil dat haar halfbroer, componist [[Rogier van Otterloo]] (overleden in 1988), en Anne elkaar jaren eerder hebben ontmoet tijdens opnames van het programma ''[[Sterrenslag]]'' zonder te weten dat ze eigenlijk familie zijn. Pas als Rogier al tien jaar overleden is hoort Anne dat ze dezelfde vader hebben. Anne overweegt de opmerkelijke zoektocht naar haar echte familie ooit in een boek vast te leggen. | ||
Van jongs af aan is Anne gefascineerd door de radio. Haar pleegouders hebben een kroeg, waardoor Anne vaak alleen thuis zit en dan ligt ze lekker naar de radio te luisteren. De hoorspelen en amusementsprogramma’s zijn haar gezelschap. Ze hoort een grote familie en ze wil erbij horen. Na de mulo wil ze aanvankelijk toch naar de toneelschool, maar wanneer dit niet lukt kiest ze voor de radio. Als vijftienjarige weet ze alles over het medium. Als hobby heeft ze omroepstertje spelen en programma’s maken. Dit doet ze als lid van de afdeling ‘Sleutelstad’ (Leiden) van [[AVRO]]’s jeugdomroep [[Minjon]]. Ze stuurt haar producties op naar [[Herman Broekhuizen]] en mag aan het programma ''[[Op de jonge golf]]'' meedoen. Via Minjon leert ze [[Theo Stokkink]] kennen. Wanneer hij naar de jeugdafdeling van de [[KRO]] gaat | Van jongs af aan is Anne gefascineerd door de radio. Haar pleegouders hebben een kroeg, waardoor Anne vaak alleen thuis zit en dan ligt ze lekker naar de radio te luisteren. De hoorspelen en amusementsprogramma’s zijn haar gezelschap. Ze hoort een grote familie en ze wil erbij horen. Na de mulo wil ze aanvankelijk toch naar de toneelschool, maar wanneer dit niet lukt kiest ze voor de radio. Als vijftienjarige weet ze alles over het medium. Als hobby heeft ze omroepstertje spelen en programma’s maken. Dit doet ze als lid van de afdeling ‘Sleutelstad’ (Leiden) van [[AVRO]]’s jeugdomroep [[Minjon]]. Ze stuurt haar producties op naar [[Herman Broekhuizen]] en mag aan het programma ''[[Op de jonge golf]]'' meedoen. Via Minjon leert ze [[Theo Stokkink]] kennen. Wanneer hij naar de jeugdafdeling van de [[KRO]] gaat vraagt hij Anne om samen met hem het programma ''[[Sjook]]'' te presenteren. Zo begint ze in 1965 aan een periode waarin ze via [[Martha Doyle]], hoofd Gesproken Woord bij de KRO, het ene programma na het andere krijgt aangeboden. Het is voor Anne een hele beleving om ''[[Vliegende schijven]]'' van Martha Doyle over te mogen nemen. Als klein meisje heeft ze zelf naar het populaire programma geluisterd en nu zit ze zelf verzoekplaten te draaien voor de militairen. | ||
Naast het radiowerk wordt ze vanaf 15 december 1966 ingezet als televisieomroepster. Ze vindt het vreselijk om gezien te worden en onder die spanning uit haar hoofd een tekst te moeten uitspreken. Na een klein jaartje besluit ze ermee op te houden. Op de radio heeft ze immers genoeg te doen. Pas jaren later is ze als bekende Nederlander van de radio teruggekeerd op televisie in allerlei spelletjes. Dat heeft ze wel leuk gevonden en het is haar goed afgegaan. Daarnaast heeft ze voor televisie de uitslagen van het kansspel doorgegeven aan de kijkers in de ''[[1-2-3-show]]'', heeft ze een paar programma’s voor [[Teleac]] gepresenteerd waaronder de taalcursus Nederlands ''[[Wie schrijft die blijft]]'' samen met [[Robert ten Brink]]. | Naast het radiowerk wordt ze vanaf 15 december 1966 ingezet als televisieomroepster. Ze vindt het vreselijk om gezien te worden en onder die spanning uit haar hoofd een tekst te moeten uitspreken. Na een klein jaartje besluit ze ermee op te houden. Op de radio heeft ze immers genoeg te doen. Pas jaren later is ze als bekende Nederlander van de radio teruggekeerd op televisie in allerlei spelletjes. Dat heeft ze wel leuk gevonden en het is haar goed afgegaan. Daarnaast heeft ze voor televisie de uitslagen van het kansspel doorgegeven aan de kijkers in de ''[[1-2-3-show]]'', heeft ze een paar programma’s voor [[Teleac]] gepresenteerd waaronder de taalcursus Nederlands ''[[Wie schrijft die blijft]]'' samen met [[Robert ten Brink]]. | ||
Versie van 5 jan 2011 16:22
| Naam | Anne Elisabeth van Egmond |
| Geboren | Utrecht, 26 februari 1947 |
| Functies | presentator, omroeper, programmamaker |
| Bekend van | Adres onbekend, KRO op 3, Ontbijten met Anne, Op de jonge golf |
| Periode actief | 1962 - heden |
| Werkt samen met | Peter van Bruggen, Rudi Carrell, Karel Prior, Theo Stokkink |
| Gallery | Gallery |
Anne van Egmond in de media Oeuvre van Anne van Egmond | |
De herkenbare stem van Anne van Egmond is verbonden geweest aan tientallen radioprogramma’s. Ze noemt zichzelf ‘een uitgesproken sfeervrouwtje’. Haar karakteristieke geluid straalt een zekere warmte en betrokkenheid uit waarmee ze luisteraars deelgenoot weet te maken van het programma. Ze zoekt en krijgt vooral programma’s te presenteren waarin een direct contact met luisteraars ontstaat. Het radio maken is voor haar een manier van leven geworden.
Het levensverhaal van Anne van Egmond wordt gekenmerkt door toevalligheden. Twee weken na haar geboorte wordt ze door haar alleenstaande moeder afgestaan aan pleegouders. Ze komt hier toevallig achter wanneer ze in ondertrouw gaat. Ze is twintig jaar en moet daarom een handtekening van haar moeder hebben. Op het stadhuis krijgt Anne voor het eerst te horen dat haar overleden moeder niet haar moeder is geweest en dat haar biologische moeder nog leeft. Ze is inmiddels getrouwd en heeft een gezin en daarnaast nog twee voorechtelijke kinderen die ze, in tegenstelling tot Anne, niet heeft afgestaan. Omdat Anne altijd voor de familie verzwegen is geweest, wordt ze door haar moeder als een kennis uit Hilversum in het gezin opgevoerd. Anne krijgt wel contact met de voorechtelijke kinderen, twee vrouwen, haar lotgenoten. Met één van hen, Irene, heeft Anne nog altijd intensief contact.
Net als haar moeder heeft Anne interesse voor muziek en een liefde voor dieren. Anne is nieuwsgierig naar haar echte vader, maar haar moeder heeft tot haar dood in 1988 zijn identiteit niet willen onthullen. In 1989 vertelt Anne in het televisieprogramma Het moment van Paul Witteman hoe ze op toevallige wijze erachter is gekomen wie haar echte moeder is. De familie van haar moeder komt echter in opstand tegen dit optreden en dreigt met een proces. Een collega weet een goede advocaat in Amsterdam en de zaak wordt gesust. Haar advocaat vindt Anne sprekend lijken op een familie die hij kent. Ze komt pas in contact met deze familie, drie halfzussen en een halfbroer, wanneer één van hen in 1999 bezig is een boek over haar vader te schrijven. Zij bericht de advocaat dat ze vermoedt dat Anne ook een dochter van haar vader zou kunnen zijn. Er worden DNA-onderzoeken gedaan met behulp likranden van enveloppen van bewaarde brieven die haar vader uit Australië heeft verzonden. Hij is dan al twintig jaar overleden, maar Anne leert wel haar halfbroer en halfzussen kennen. Het toeval wil dat haar halfbroer, componist Rogier van Otterloo (overleden in 1988), en Anne elkaar jaren eerder hebben ontmoet tijdens opnames van het programma Sterrenslag zonder te weten dat ze eigenlijk familie zijn. Pas als Rogier al tien jaar overleden is hoort Anne dat ze dezelfde vader hebben. Anne overweegt de opmerkelijke zoektocht naar haar echte familie ooit in een boek vast te leggen.
Van jongs af aan is Anne gefascineerd door de radio. Haar pleegouders hebben een kroeg, waardoor Anne vaak alleen thuis zit en dan ligt ze lekker naar de radio te luisteren. De hoorspelen en amusementsprogramma’s zijn haar gezelschap. Ze hoort een grote familie en ze wil erbij horen. Na de mulo wil ze aanvankelijk toch naar de toneelschool, maar wanneer dit niet lukt kiest ze voor de radio. Als vijftienjarige weet ze alles over het medium. Als hobby heeft ze omroepstertje spelen en programma’s maken. Dit doet ze als lid van de afdeling ‘Sleutelstad’ (Leiden) van AVRO’s jeugdomroep Minjon. Ze stuurt haar producties op naar Herman Broekhuizen en mag aan het programma Op de jonge golf meedoen. Via Minjon leert ze Theo Stokkink kennen. Wanneer hij naar de jeugdafdeling van de KRO gaat vraagt hij Anne om samen met hem het programma Sjook te presenteren. Zo begint ze in 1965 aan een periode waarin ze via Martha Doyle, hoofd Gesproken Woord bij de KRO, het ene programma na het andere krijgt aangeboden. Het is voor Anne een hele beleving om Vliegende schijven van Martha Doyle over te mogen nemen. Als klein meisje heeft ze zelf naar het populaire programma geluisterd en nu zit ze zelf verzoekplaten te draaien voor de militairen.
Naast het radiowerk wordt ze vanaf 15 december 1966 ingezet als televisieomroepster. Ze vindt het vreselijk om gezien te worden en onder die spanning uit haar hoofd een tekst te moeten uitspreken. Na een klein jaartje besluit ze ermee op te houden. Op de radio heeft ze immers genoeg te doen. Pas jaren later is ze als bekende Nederlander van de radio teruggekeerd op televisie in allerlei spelletjes. Dat heeft ze wel leuk gevonden en het is haar goed afgegaan. Daarnaast heeft ze voor televisie de uitslagen van het kansspel doorgegeven aan de kijkers in de 1-2-3-show, heeft ze een paar programma’s voor Teleac gepresenteerd waaronder de taalcursus Nederlands Wie schrijft die blijft samen met Robert ten Brink.
Het radiowerk bevalt haar veel beter. Bij de radio is ze niet te zien, maar kan ze met haar stem en haar woorden een sfeer creëren. Jarenlang woont ze vlakbij de radiostudio van de KRO aan de Emmastraat in Hilversum. Hierdoor kan ze om vijf voor negen binnenlopen en om twee over negen haar programma direct na het nieuws beginnen. In de loop der jaren wordt het radio maken een tweede natuur voor haar: het rode uitzendlampje gaat aan en zij transformeert zichzelf tot iets wat uit een speaker komt.
Martha Doyle wil dat ze een verzoekplatenprogramma gaat presenteren met een andere formule dan de vergelijkbare programma’s. Anne komt met het idee dat het verzoek vergezeld moet gaan van een herinnering aan het betreffende nummer. Deze verhalen worden ingezonden. Anne leest ze voor en draait de platen in het programma Je kunt me nog meer vertellen. Een hoogtepunt uit haar omvangrijke carrière is het muziekprogramma Tombola. Ze heeft het zes jaar gepresenteerd samen met Lex Lammen in iets wat haast omschreven kan worden als een radiohuwelijk. Veel later wordt Anne er nog steeds door luisteraars over aangesproken. Ze zal altijd bijzondere herinneringen hebben aan het langlopende Adres onbekend, ook een samenwerking met Lammen, waarin mensen oproepen doen om uit het oog verloren familieleden en kennissen op te sporen. In de tijd dat ze dit programma presenteert is Anne nog op zoek naar de identiteit van haar echte vader. Als geen ander kan ze zich inleven in de verhalen van de deelnemers. Zelf kan ze echter geen oproep in het programma doen.
Anne is vanaf het begin van haar radiocarrière freelancer geweest. Na een korte uitstap naar de AVRO van 1980 tot 1983 keert ze terug naar de KRO. In 1989 stapt ze over naar de TROS. Daar krijgt ze voor het eerst te maken met de verhardende omroepwereld. Ze wordt er namelijk op haar veertigste plotseling uitgezet omdat ze ‘te oud’ is. Voor het eerst heeft ze geen werk. Ze heeft anderhalf jaar recht op een WW-uitkering en in die tijd gaat ze hard op zoek naar iets nieuws. Via oud-Minjon medewerker Ad ’s-Gravesande komt ze tijdelijk bij AT5 terecht en ze doet nog wat commentaar werk voor Teleac. Bij Classic FM heeft ze twee jaar klassieke muziek gepresenteerd voordat de zender door twee Engelsen wordt overgenomen die in een bezuinigingsronde acht presentatoren ontslaan, waaronder Anne. Een easy listening programma bij Omroep MAX is dankzij de netcoördinatoren geen lang leven beschoren en bij Radio Gelderland wordt ze na korte tijd ook wegbezuinigd.
In 1997 komt er gelukkig een kentering. Dan begint Anne bij RTV Noord-Holland met Egmond binnen, een muziekprogramma waarvoor ze zowel de samenstelling als de presentatie doet. Ze vult het programma met muziek die ze niet meer op de radio hoort: jazz, chansons, cabaret. Ze merkt dat haar generatiegenoten op het programma afstemmen en ze haalt er hoge luistercijfers mee. Sinds 2008 maakt ze ook Anne op zaterdag. Met de samenstelling van deze twee programma’s is haar week goed gevuld.
Prijzen
- Zilveren Oor (1986), voor Met Anne..., Adres onbekend en Het Egmond-complex
